Jeśli ty lub twoja rodzina mieszkaliście kiedyś w pobliżu chińskiej restauracji, prawdopodobnie założylibyście, że cokolwiek zamawialiście, czy to chow mein lub lo mein , Kurczak generała Tso , bułki jajeczne , lub siekać suey, było prawdziwą okazją. Ale co by było, gdybyśmy ci powiedzieli, że to, co uważasz za popularne dania w kuchni chińskiej, w rzeczywistości jest mniej chińskie, a bardziej amerykańskie i które zostało dostosowane do gustów amerykańskich? I że te adaptacje, według Jennifer 8. Lee w niej Dyskusja TED , faktycznie wprowadziła do chińskiej kuchni amerykańskiej składniki, które nie pochodziły z Chin — jak brokuły (z popularnego duetu „wołowina i brokuły”)?
zamiennik octu jabłkowego
Ponieważ chińska kuchnia w Ameryce jest niezwykle elastyczna, wiele mitów dotyczących tej kuchni zostało zaakceptowanych jako fakty – a te mity można łatwo obalić po jednej wycieczce do autentycznej chińskiej restauracji. Oto tylko kilka.
Chińskie jedzenie to nie tylko smażone w mieszance?
Chińsko-amerykańska kuchnia może polegać na smażeniu na patelni, ale istnieją różne sposoby na przygotowanie potraw, które zaspokoją gusta wybrednego tłumu. Tofu, owoce morza, takie jak krewetki lub kalmary, oraz kawałki kurczaka można panierować i smażyć w głębokim tłuszczu w gorących kadziach z olejem, dzięki czemu stają się chrupiące i aromatyczne z kilkoma porcjami soli i pieprzu.
Xiaolongbao i Dim sum to małe kęsy gotowane na parze w pomysłowych bambusowych koszyczkach przed podaniem. Twarde mięsa są „duszone na czerwono” lub gotowane w glinianym garnku na bardzo małym ogniu przez wiele godzin w sosie z sosem sojowym, cukrem, winem, imbirem, pięcioma przyprawami w proszku, chili i kolendrą. Hotpoty to gotujące zupy, w których warzywa, makaron i kawałki mięsa są szybko gotowane, zanim zostaną zanurzone w sosach i skonsumowane. Są też pieczenie, które zawierają kaczki, gęsi i wieprzowinę, które mają chrupiącą, przypieczoną skórkę, która trzeszczy podczas krojenia i która ustępuje miejsca delikatnym, aromatycznym mięsom tuż pod Najważniejsze wydarzenia w Chinach ).
Dodanie sosu sojowego nie tworzy chińskiego dania
Świat chińskiej kuchni jest ogromny. Tak rozległe, że obejmuje co najmniej osiem różnych kuchni regionalnych, w tym kantońską, syczuańską, zhejiang, Fujian, Hunan i Shandong. Niektóre z tych kuchni lubią sos sojowy, inne zawierają chili i specjalne ziarna pieprzu, które znieczulają usta (poprzez Najważniejsze wydarzenia w Chinach ).
To może wyjaśniać, dlaczego chociaż sos sojowy jest popularną przyprawą, kuchnia chińska nie znajduje się dokładnie w centrum kulinarnego wszechświata. Zamiast tego dzieli światło reflektorów z octem, winem do gotowania, sosami chili i pastą sojową. Doradztwo Daxue zauważa, że choć chińscy goście lubią słone potrawy, króluje pikantność; a kiedy specjalne diety usuwają pikantne przyprawy z równania smaku, pasty sojowe i tahini zajmują odpowiednio drugie i trzecie miejsce.
Ciasteczka z wróżbą są azjatyckie — ale nie są chińskie
Historia ulubionego amerykańskiego deseru chińskiego została odkryta przez Jennifer 8. Lee podczas pisania swojej książki Kroniki Fortune Cookie. Lee miał okazję porozmawiać z Yasuko Nakamichi, badaczką żywności, która spędziła sporo czasu próbując prześledzić historię ciasteczka z wróżbą. Nakamichi uważa, że ciasteczka są inspirowane ciastem z Kioto (Japonia) zwanym tsujiura senbei (ciasteczko z wróżbą) lub omikuji senbei (pisemne krakersy z wróżbą).
Ale w przeciwieństwie do ich amerykańskich kuzynów, japońskie wersje ciastka są doprawione miso, a ich wiadomości są zapisane na zewnętrznej stronie ciasta, a nie na wewnętrznej stronie kartki papieru. Japoński piekarz Benkyodo był głównym dostawcą ciasteczek z wróżbą do czasu, gdy II wojna światowa zmusiła japońskich Amerykanów do obozów internowania, kiedy to chińscy Amerykanie zaczęli robić własne ciasteczka z wróżbą – a reszta to już historia. Dzisiaj, Jedz to, nie to! mówi, że największym producentem ciasteczek z wróżbą jest firma Wonton Food, która produkuje 4 miliony ciasteczek z wróżbą dziennie.
Chińskie pudełka na jedzenie na wynos są pochodzenia amerykańskiego
Jeśli pójdziesz do chińskiej restauracji w Azji, nie zdziw się, jeśli twoje jedzenie na wynos przyjdzie do ciebie w plastikowej torbie lub zapakowane w nieokreślone pudełko, którego wieczko jest utrzymywane w miejscu za pomocą gumek. Geneza tego, co uważamy za niesamowite pudełko na wynos, była pomysłem amerykańskiego wynalazcy Fredericka Weeksa Wilcoxa, który w 1894 roku opatentował coś, co nazwał „papierowym wiaderkiem”.
Zainspirowany istniejącymi wiaderkami z ostrygami swoich czasów, pomysł Wilcoxa został wykonany z jednego arkusza papieru, pogiętego na segmenty i złożonego w prawie szczelny pojemnik z delikatnym drucianym uchwytem (poprzez New York Times ). Jednym z producentów tego fajnego pojemnika była firma o nazwie Fold-Pak, która w latach 70. zatrudniała grafika, który następnie dodał pagodę i „Dziękuję” w czymś, co miało wyglądać jak chińska kaligrafia, oba wydrukowane na czerwono (przez Reader's Digest ). Co to jest warte, Fold-Pak nie pamięta, kim jest ten grafik, ale firma wie jedno — nie sprzedaje pudełek na wynos w Chinach.
