Kiedyś byli wszędzie. Historia mówi nam, że kiedy pierwsi Europejczycy dotarli do Nowego Świata, homary miały wychodzić na brzeg w stosach wysokich na pół metra, a dzięki ich obfitości uważano je za białko dla biednych ludzi.
Homary były używane przez rdzennych Amerykanów do nawożenia upraw, nęcenia haczyków na ryby, a kiedy sami jedli homary, owijali skorupiaki w wodorosty i pieczono je na gorących skałach w Historia mówi, że prawdopodobnie zainspirował pierwsze małże. Ponieważ w kolonialnej Ameryce były tak tanie, homary (które… Insider biznesowy mówi się, że nazywano je także karaluchami morskimi), karmiono je więźniami, uczniami, niewolnikami i dziećmi.
Modernizacja zmieniła status homara
Wszystko to skończyło się w XIX wieku dzięki dwóm rozwojom przemysłowym: narodzinom transportu kolejowego i wynalezieniu konserw jako sposobu na konserwowanie żywności. Konserwowanie oznaczało, że homar (który wciąż był tani) mógł być wysyłany do różnych części kraju, a pociągi stały się niedrogim sposobem na sprowadzanie mieszkańców lądu do nadmorskich miast Ameryki.
W latach 80. XIX wieku „karaluch morski” stał się przysmakiem, a dzięki zwiększonemu popytowi (i nieuchronnie zmniejszonej podaży) ceny homarów zaczęły rosnąć. Nieco ponad pół wieku później homary stały się przysmakiem dla bogatych, którzy kiedyś ich unikali.
Homary mają zasięg globalny, przez co są jeszcze droższe
W Maine ceny bułki z homarem wzrosły do 26,50 USD w 2017 r. – to najwyższa cena, jaką danie widziało od prawie 80 lat. „Wiele osób nie rozumie niesamowitego globalnego zasięgu branży, inwestycji, jaką poszczególne firmy zajmujące się hodowlą homarów poczyniły w celu wprowadzania innowacji, wprowadzania na rynek i promowania swoich produktów za granicą” – mówi Anne Tselikis z Maine Lobster Dealer's Association (za pośrednictwem Maine Public ). „W Maine myślimy, że branża homarów jest niewielka, ale jesteśmy globalnym produktem o globalnym popycie” – powiedziała. „Wszyscy kochają homary. To się przyjęło.
Dziś bułki z homarem można kupić w dowolnej cenie, w zależności od rodzaju chleba, dodatku i ceny rynkowej tego niegdyś popularnego składnika (poprzez Centralny Maine ).
