Jeśli jesteś Amerykaninem, prawdopodobnie dorastałeś, jedząc kanapki z masłem orzechowym i galaretką. Akronim PB&J przywołuje wspomnienia szkolnych stołówek, otartych kolan i workowych lunchów. Ta klasyczna kombinacja wydaje się oczywistym dopasowaniem, ale PB&J jest w rzeczywistości znacznie nowszym wynalazkiem, niż mogłoby się wydawać.
Samo masło orzechowe, w takiej czy innej formie, istnieje od bardzo dawna. Według Krajowa Rada Orzechowa , najwcześniejsza forma substancji podobnej do masła orzechowego sięga starożytnych Inków i Azteków, którzy mielili orzeszki ziemne na pastę. To było jednak dalekie od masła orzechowego, które jemy w dzisiejszych czasach.
Chociaż George Washington Carver jest często przypisywany wynalezieniu masła orzechowego, w rzeczywistości tak nie jest. Prekursor naszego współczesnego masła orzechowego został po raz pierwszy wynaleziony przez Marcellusa Gilmore'a Edsona pod koniec XIX wieku, a następnie przez dr. Johna Harveya Kellogga (tak że Kellogg), który uzyskał patent na specjalny proces wytwarzania masła orzechowego, a wreszcie dr Ambrose Straub opatentował specjalną maszynę do wytwarzania masła orzechowego.
członkostwo costco 40
Masło orzechowe zostało oficjalnie wprowadzone na Światowych Targach w Chicago w 1893 roku. Pasta pojawiła się po raz drugi na Światowych Targach St. Louis w 1904 roku, po tym jak dr Straub z powodzeniem znalazł firmę produkującą jego masło orzechowe do sprzedaży w sklepach spożywczych w całych Stanach Zjednoczonych.
Pod koniec lat 80. XIX wieku w menu herbaciarni w Nowym Jorku pojawiły się również kanapki z masłem orzechowym, ale nie w połączeniu z żadnymi pastami do smarowania, których można by się spodziewać (poprzez Krajowa Rada Orzechowa ). W tamtych czasach kanapki z masłem orzechowym zawierały rzeżuchy lub ziele angielskie jako dodatek do słonej pasty orzechowej.
Kanapki z masłem orzechowym były kiedyś uważane za fantazyjne
Pierwsza wzmianka o kanapce z masłem orzechowym i galaretką pochodzi z Boston Cooking School Magazine of Culinary Science and Domestic Economics w 1901 roku. W swoim przepisie autorka Julia Davis Chandler połączyła masło orzechowe nie z galaretką z winogron lub truskawek, ale z porzeczką lub jabłkiem. Davis Chandler stwierdził, że ta kombinacja smaków była, o ile wiedziała, oryginalnym sposobem na zrobienie PB&J.
Jedzenie pozostało ekskluzywną, ekskluzywną pozycją w menu do czasu wprowadzenia zarówno wstępnie krojonego chleba, jak i komercyjnego masła orzechowego, które były mniej gumowate i lepkie niż oryginalne pasty orzechowe. Podczas Wielkiego Kryzysu kanapki z masłem orzechowym (bez galaretki) stały się popularne wśród rodzin, ponieważ były czymś, co dzieci mogły łatwo przyrządzić i były tanie.
Jak działają rzeczy przypisuje II wojnie światowej połączenie klasycznego połączenia masła orzechowego i galaretki. Twierdzą, że galaretka wraz z masłem orzechowym i krojonym chlebem była częścią racji żywnościowych żołnierzy amerykańskich. Po powrocie z wojny wielu żołnierzy zaczęło pragnąć słodkiej i słonej kombinacji, do której przywykli, i starało się dzielić jedzeniem z rodzinami. Niezależnie od tego, czy jesteś klasykiem (galaretka winogronowa z gładkim masłem orzechowym), czy maverick (chrupiący dżem truskawkowy z masłem orzechowym), wszyscy możemy się zgodzić, że duet zdobył zasłużone miejsce w oficjalnym kanonie kuchni amerykańskiej.
