Dominique Crenn o tworzeniu sztuki w kuchni dla świadomości raka — wywiad na wyłączność

Dominik Crenn to wyjątkowa siła w świecie żywności. Chociaż nigdy nie chodziła do szkoły kulinarnej, wyemigrowała z Francji do San Francisco, aby pracować w jednych z najlepszych restauracji w mieście, w tym w legendarnych Stars Jeremiah Tower (poprzez TEDx San Francisco ). Po krótkim gotowaniu w Indonezji Crenn wróciła do San Francisco, gdzie zdobył gwiazdkę Michelin podczas pracy jako szef kuchni w Luce. Po tym sukcesie ruszyła sama, otwierając restaurację projektu pasji, Atelier Crenn . Poetyckie, kapryśne jedzenie w tej restauracji przyniosło jej dwie (ewentualnie trzy) gwiazdki Michelin, czyniąc ją pierwszą kobietą szefową kuchni w Ameryce, która otrzymała wiele gwiazdek Michelin, za Miłośnicy dobrego jedzenia .

Oprócz kulinarnego sukcesu szefowa Crenn wykorzystała również swoją platformę do wypowiadania się o sprawach, na których jej zależy. Jako osoba, która przeżyła raka piersi, z pasją dba o świadomość raka piersi. Crenn rozmawiała z SN o jej partnerstwie z Międzynarodowy Hard Rock dla Pinktober, wysiłek, który pozwoli zebrać pieniądze na badania nad rakiem piersi. Szefowa kuchni opowiedziała nam również o swojej pasji do aktywizmu, artystycznym podejściu do jedzenia oraz o tym, jak przeszła przez własną terapię raka piersi.

Pinktober i porady dotyczące radzenia sobie z rakiem piersi

Wybrałeś Baja Shrimp Tacos jako swoje menu Pinktober we współpracy z Hard Rock Cafe. Co to zainspirowało?

Pierwszą rzeczą jest to, że musiałem uczcić czas i miejsce, w którym jestem w Kalifornii, i uczcić piękne dziedzictwo tego, co meksykańskie dziedzictwo dało Kalifornii. Ponieważ wszyscy wiemy, że Kalifornia należała kiedyś do Meksyku. To także sposób na życie i wniesienie słońca na talerz.

jaki rodzaj pizzy ma costco?

Pinktober zbiera fundusze na raka piersi i miałaś z tym swoją własną podróż. Czy masz jakieś rady dla osób, które mają do czynienia z diagnozą raka piersi?

TAk. Dziękuję za pytanie. W 2019 roku powiedziano mi, że mam raka, i to był potrójnie ujemny rak piersi, który jest dość trudnym rakiem do przejścia. Powodem, dla którego zacząłem mówić o tym, jest to, że około jedna na osiem kobiet w Stanach Zjednoczonych zachoruje na raka piersi, jak sądzę. Ważne było, aby głośno mówić o tym, że rak nie powinien być postrzegany jako coś wstydliwego, ale jako coś, z czym możemy sobie poradzić. Wszystko sprowadza się do zdobywania informacji, upewniania się, że trzymasz głowę razem i nie obawiasz się, że masz wokół siebie rodzinę i swoich bliskich — i aby mieć jak najwięcej wsparcia, ponieważ nie jest to łatwa podróż.

Mam nadzieję, że dzisiaj jestem wolny od raka, ale to będzie moja życiowa podróż, aby upewnić się, że co sześć miesięcy będę miała kontrolę. Staram się nie patrzeć na to jak na chorobę, ale na to jak: „Hej, to mi się przytrafia, co mogę zrobić, aby upewnić się, że mogę przez to przejść bez poczucia z tego powodu?” To, co mówię ludziom, to otocz się miłością, wsparciem i wspaniałymi informacjami i upewnij się, że masz świetnego lekarza, który może cię przez to przeprowadzić i zjeść dobre jedzenie. Jedzenie to lekarstwo, więc jest również jego częścią.

Dlaczego żywność i zdrowie są nierozłączne

Jaką rolę odegrało jedzenie w twoim powrocie do zdrowia?

To takie zabawne, ponieważ czuję, że zawsze jadłem bardzo zdrowo przez całe życie, ale teraz skupiam się bardziej na zrozumieniu, skąd pochodzi jedzenie. Jem dużo żywności roślinnej; Używam dużo jedzenia z farmy. Rozumiem piękno jedzenia, które jem, które jest dobre dla mojego organizmu.

Chodzi też o badania — grzyby są niesamowite; dużo zieleni jest niesamowitych. Każdy jest inny, ponieważ wszyscy jesteśmy różni. Mamy różne energie, ale możesz dostosować to, co jesz i swoją dietę. To może wiele zmienić w twoim jedzeniu.

Wyjąłem z diety całą przetworzoną żywność, której i tak nie jadłem dużo, ale teraz to wszystko. Miło jest jeść tylko niesamowite jedzenie i wiedzieć, kto je robi i skąd pochodzi. Sposób myślenia, który musi wrócić do amerykańskiej diety i do światowej diety, polega na tym, że musimy zrozumieć, co jemy. Jeśli tego nie zrozumiemy, to oczywiście zachorujemy. W ten sposób patrzę na rzeczy.

Czy uważasz, że amerykański przemysł spożywczy źle radzi sobie z promowaniem zdrowia?

Szczerze, tak. Kiedy myślisz o historii jedzenia, w latach pięćdziesiątych uprzemysłowienie żywności przejęło system żywnościowy i jedzenie stało się wygodą. Zamiast być lekarstwem, stało się czymś, co zostało stworzone, co wkładasz do swojego ciała, aby się wyżywić. Rozumiem część związaną z wygodą, ale musimy przemyśleć, skąd pochodzi żywność i jak została wyprodukowana.

Podczas COVID zdaliśmy sobie sprawę, że jedzenie — sposób, w jaki jemy w Ameryce — jest główną przyczyną tego, że ludzie chorują. Pozwól tym myślom zatopić się w twoim umyśle i powiedz: „Wow, jedzenie jest ważne; zwróćmy na to uwagę”. To interesujące, ponieważ jestem dzisiaj w Waszyngtonie i odbywa się duża konferencja o jedzeniu i głodzie oraz o tym, jak możemy nakarmić świat i nakarmić dzieci, i jak możemy stworzyć system, który jest o wiele zdrowszy. Właściwie to niezwykle ważna rozmowa.

To, co doprowadziło ją do powrotu do zdrowia

Co najbardziej Cię zaskoczyło w trakcie leczenia raka?

Stajesz w obliczu własnego ja i musisz dosłownie ponownie połączyć się z tym, kim jesteś jako człowiek i swoim ciałem. To było dla mnie bardzo ważne i była to pobudka nie tylko dla mnie, ale także dla moich dwóch dziewczynek, które miały wtedy 6 lat. Musiałem zrozumieć, że nie jestem niepokonany. Musimy ponownie połączyć się z tym, kim jesteśmy, a także z naturą i sposobem, w jaki się żywimy. To było zdecydowanie coś, co było bardzo, bardzo, bardzo ważne w moim życiu.

Czy powiedziałbyś, że rodzina i Twoi bliscy przeszli przez najtrudniejsze czasy?

Miłość, tak. Miłość jest prawdopodobnie najlepszym lekarstwem we wszystkim, co robisz lub przez co przechodzisz. Ale musisz też wykonywać swoją pracę. Zdecydowanie ważna jest miłość. Jedzenie też jest miłością, więc jedz jedzenie, które pochodzi z miłości, a nie z maszyny.

Czy tak podchodzisz do swojego menu na kolację Pinktober?

TAk. Chcemy mieć pewność, że wszystko, co będziemy tam serwować, pochodzi od niesamowitych rolników lub rybaków. Chcemy robić wszystko od zera i rozumieć, że każdy element tego menu jest produkowany przez ludzi, którzy kochają swoją pracę i kochają to, co robią. To święto świata żywności, ale także hołd dla rolników i rybaków, którzy postępują właściwie.

Dlaczego każdy jest artystą

Czasami opisujesz siebie bardziej jako artystę niż szefa kuchni. Nadchodzi współpraca z Yayoi Kusamą.

Tak, robię to dziś wieczorem; to niesamowite! Nie jestem kucharzem. Byłoby tak aroganckie, gdybym powiedział: „Och, jestem szefem kuchni”. Nie — jestem artystą, który używa jedzenia jako języka, a także łącznika i medium opowiadania historii. Zawsze staram się dowiedzieć tego, co wiem i być ciekawym tego, czego nie wiem, i nie wkładać siebie do pudełka, które mówi: „Tak właśnie muszę to zrobić”. Zawsze chcę ewoluować jako artysta, a czasami nie chcę przypisywać sobie etykietek.

Można powiedzieć, że jeśli nazywam siebie artystą, mogę nadawać sobie etykietkę, ale każdy jest artystą. Jesteś artystą. Każdy jest artystą, ponieważ sztuka musi być na czele wszystkiego w naszym życiu, niezależnie od tego, jaką sztuką się zajmujesz. Nawet jeśli robisz mały rysunek, jesteś artystą. Nawet jeśli piszesz coś o sobie, wprowadzasz sztukę w świat.

Kuchnia Centralna Świata i znaczenie aktywizmu

Niedawno zebrałeś pieniądze na wysiłki World Central Kitchen na Ukrainie i zrobiłeś to na imprezie cukierniczej znanego szefa kuchni. Jaka była do tego inspiracja?

Inspiracją było łamanie chleba. To złącze w dowolnym miejscu na świecie — dotyczy tego kawałka chleba. Chleb może być bochenek na zakwasie lub może to być tortilla lub może to być podpłomyk. Chleb zawsze był łącznikiem od zarania dziejów, a łamanie chleba jest bardzo świadomym i przemyślanym sposobem łączenia ludzi. Ta koncepcja była uniwersalna, aby upewnić się, że wszyscy rozumieją, że możesz zrobić więcej niż łamanie chleba z przyjaciółmi lub ludźmi, których nie znasz. To było dla mnie bardzo ważne.

José Andrés z World Central Kitchen nie wstydzi się wykorzystywać swojego statusu celebryty kulinarnego do bycia aktywistą. Opowiadasz się również za kwestiami, na których Ci zależy. Czy uważasz, że celebryci mają obowiązek mówić o niesprawiedliwości?

Naprawdę w to wierzę. Kiedy masz platformę, szczególnie w świecie jedzenia, ważne jest, aby mówić. Żywność jest rdzeniem społeczeństwa i ma różne gałęzie. Ma gałęzie społeczno-ekonomiczne, ma gałęzie nierówności, ma gałęzie rytualne. Porusza każdą kwestię, o której każdy mógłby porozmawiać, więc jedzenie jest rdzeniem społeczeństwa. Jeśli nie ma jedzenia, nie ma społeczeństwa. Kiedy dotykasz jedzenia, musisz użyć tej platformy, aby ulepszyć ten świat – nie tylko gotować. Gotowanie jest łatwe; każdy może gotować.

Jeśli masz tę platformę, gotowanie jest łącznikiem. Moim obowiązkiem i obowiązkiem jest móc o tym rozmawiać. Pamiętam, jak miałem 9 lat, mój tata był politykiem i mówiłem mu: „Wow, tato, odnosisz takie sukcesy. Przychodzą ci wszyscy sławni ludzie, którzy z tobą rozmawiają, wszystkie te samochody”. Zatrzymał mnie i powiedział: „To nie jest sukces. Sukces jest wtedy, gdy masz platformę, a potem możesz tam wyjść i dać głos ludziom, którzy nie mają głosu”.

Więc tak — jeśli nazywasz siebie szefem kuchni, powinieneś wykorzystać swoją platformę do ulepszania świata i ludzkości w każdy możliwy sposób.

Doświadczenie bycia kobietą w kuchni

Mówiłeś w przeszłości o tym, jak branża restauracyjna musi lepiej traktować kobiety. Czy uważasz, że teraz kobiety pracujące w profesjonalnych kuchniach mają się lepiej niż na początku swojej kariery, a nawet kilka lat temu?

To dobre pytanie. Nie dotyczy to tylko mojej branży, dotyczy to wielu branż. Mówiąc o mojej branży, kiedy zaczęliśmy mówić, ludzie mówili: „Ok, w porządku. Zamierzamy się z tobą skontaktować i upewnimy się, że zajmiemy się kobietami”. Ale to wciąż problem. Rozmawiałem z młodymi kobietami z branży, które nie zarabiają takich samych pieniędzy. Zawsze są nękani, nawet jeśli pracują nad swoimi tyłkami. Wielu z nich też mówiło mi, że nawet w 2022 roku nie mogą się odezwać, bo potrzebują pracy, mają dzieci do wykarmienia i mają rodzinę.

Z pewnością jest o wiele więcej do zrobienia w tej kwestii. Potrzebujemy wszystkich; potrzebujemy, aby mężczyźni również mogli się odezwać. To nie tylko problem kobiet, to problem ludzki. Musimy zrozumieć, że jesteśmy tutaj, aby być częścią budowania tego społeczeństwa. Pomagajmy sobie nawzajem, nie krzywdźmy się, bo nie jesteśmy tej samej płci. To jest szalone. Mężczyzna czy kobieta, to nie ma znaczenia — wszyscy pochodzimy z tego samego. Wszyscy pochodzimy z kobiecego ciała.

Czy myślisz, że w najbliższym czasie więcej kobiet szefów kuchni w Ameryce otrzyma gwiazdki Michelin?

Mam nadzieję. Naprawdę mam taką nadzieję i chcę powiedzieć, że mam wielką nadzieję, że otrzymają szansę. Są niesamowici szefowie kuchni, którzy są kobietami i zasługują na znacznie więcej niż to, co dostali.

Historie z zestawu Iron Chef

Oprócz gwiazdek Michelin i nagrody Jamesa Bearda jesteś też Żelaznym Szefem Kuchni. Czy masz jakieś ulubione wspomnienia ze kręcenia „Iron Chef: Quest For An Iron Legend”?

Najwspanialszym wspomnieniem z tego programu jest koleżeństwo między tymi wszystkimi szefami kuchni, a nawet z pretendentami. Chodziło o to, żeby nie chodziło o rywalizację, ale o zbliżanie ludzi. Chcesz wygrać, ale koleżeństwo w serialu, różnorodność ludzi i różne historie o tym, skąd pochodzą, były niesamowite. Produkcja również była niesamowita. Świetnie się bawiliśmy.

Nie wiemy, czy będziemy robić sezon 2, ale mamy nadzieję, że uda nam się to zrobić, ponieważ może to być bardzo ważny program. To nie jest jak „Jestem lepszy od ciebie” – chodzi o pokazanie, o co chodzi w świecie jedzenia. Świat żywności jest tak złożony, ale dotyczy świata. Chodzi o globalność, o inkluzywność, o opowiadanie historii, o różnice. To jest piękne. To było piękne w przedstawieniu.

Czy to denerwujące, gdy Alton Brown i Kristen Kish komentują wszystkie twoje ruchy w kuchni?

Znam Altona od dawna i Kristen Kisz również, więc była to przyjemność. Ale czasami to też było denerwujące — brzmiało to jak: „Dobra, przestań, muszę się skupić”. Nie, to było niesamowite. Dobrze się bawiliśmy. Karmiłem ich w programie i robiłem im też drinki, więc to było miłe.

Jak rozwinęła się jej filozofia jedzenia

Nie masz żadnego formalnego wykształcenia jako kucharz.

Nie, nie wiem.

Czy uważasz, że to pozwala podejść do jedzenia z bardziej kreatywnym nastawieniem?

Absolutnie. To pomogło mi spojrzeć na jedzenie w inny sposób — bardziej człowiecze, ponieważ jedzenie zawsze było dla mnie sztuką, łącznikiem i językiem. Brak przeszkolenia pozwolił mi na dużo większą swobodę tworzenia. Zawsze uważam, że jedzenie nie ma granic, a czasami wkładamy jedzenie do pudełka, kiedy jedzenie powinno być freestyle'owe, ponieważ wszyscy jesteśmy freestyle'ami.

Mieszkam w Kalifornii i chłonę globalne podróże, które odbyłem i doświadczenia, które przeżyłem i staje się to częścią mojego DNA. Jeśli pojadę do Indii, Japonii, Afryki, Hiszpanii lub Ameryki Południowej, wszystkie te doświadczenia stają się częścią mnie, mojego DNA, co znajduje odzwierciedlenie w moim jedzeniu. Kiedy mówię, że żywność nie powinna mieć granic, świat też nie powinien. Powinniśmy mieć swobodę podróżowania lub przebywania gdziekolwiek chcemy być jako ludzie. To byłoby tak potężne.

Czy jest danie, które Twoim zdaniem jest doskonałym wyrazem Twojej filozofii jako szefa kuchni?

Jednym z pierwszych dań, które zrobiłem otwierając Atelier Crenn był „Spacer po lesie”. Był to wyraz moich doświadczeń z tatą iz bratem, kiedy tata zabierał nas do lasów Bretanii, żeby zbierać dzikie jagody i tym podobne. Uczył mnie, że idąc przez las, można wsłuchać się w swoje stopy na ziemi, poczuć zapach otoczenia, dotknąć chrupiących liści, poczuć wszystkie emocje, gdy wejdzie się do środka. las. Stworzyłem to danie, aby wrócić do tych emocji, a dla mnie las był wszystkimi warstwami życia. To właśnie tworzyłem z „Spacerem po lesie”.

Wymarzony rodzinny obiad szefa kuchni Crenna

Kim jest jeden kucharz, żywy lub martwy, komu chciałbyś ugotować dla ciebie obiad?

Nikt. Chcę ugotować obiad dla mojej mamy i żałuję, że nie mogę ugotować obiadu dla mojego zmarłego taty.

To słodka odpowiedź. Co byś dla nich zrobił?

Zrobiłbym coś z serca. Nie jestem pewny. Moja mama była bardzo otwarta na próbowanie nowych rzeczy. Znając mojego tatę, mój tata był bardzo klasycznym Francuzem, więc prawdopodobnie szanuję jego gust. Mój tata był kochankiem, malarzem i miłośnikiem oceanu. Prawdopodobnie zrobilibyśmy coś wokół emocji wokół oceanu, a także farmy, na której dorastał. Tak bym zrobił. Dobre jedzenie z miłości, gotowanie z miłości.

Najważniejszy składnik.

Zgadza się.

Skoro o tym mowa, bez jakiego składnika nie możesz żyć?

To jest miłość. To musi być miłość. Jeśli mówisz o prawdziwym składniku, miłość jest zdecydowanie składnikiem, bez którego nie mogę żyć, ale także Sól . Muszę mieć sól. To sól i cytryna. Kocham cytrynę. Dla mnie też cytryna jest wszystkim. Te dwa składniki, możesz mi je podać, a ja mogę sprawić, że wszystko, co mi dasz, będzie smakować wspaniale. To jest kwasowość, słoność i mogę wnieść do tego własną słodycz — wszystkie warstwy życia.

Hard Rock rusza w tym roku RÓŻOWOBER dzięki wyjątkowemu partnerstwu i bardzo wyczekiwanej serii obiadów ze światowej sławy szefem kuchni i osobą, która przezwyciężyła raka piersi, Dominique Crenn. Hard Rock zaoferuje również pozycje menu w limitowanej edycji PINKTOBER, specjalnie zaprojektowane towary e, konkurs pisania piosenek i nie tylko.

Ten wywiad został zredagowany dla jasności.

Kalkulator Kalorii

Podłoga:

Wiek:

Wzrost (W Cm):

Waga (W Kg):

Poziom Aktywności Fizycznej: Minimum Niski Przeciętny Wysoki Bardzo Wysoko

Oblicz

Wyślij Mi E -Mail Pokaż Na Stronie