Fcafotodigital / Getty Images Madisena Swensona
jak stopić brązowy cukier
Marinara, znana również jako sos czerwony, to jeden z najbardziej wszechobecnych sosów zarówno w kuchni włoskiej, jak i włosko-amerykańskiej. Jego skład jest stosunkowo prosty, z najbardziej podstawowe przepisy na marynatę wzywając jedynie do pomidorów, oliwy z oliwek, czosnku, ziół, a czasem i cebuli. Pomidory zawierające naturalnie MSG dodają kwasowości i wzmacniają smak, a czosnek i cebula dodają świeżej pikanterii. Na koniec oliwa z oliwek dodaje bogactwa, tworząc sos, który jest pikantny, słodki, pikantny i świetnie komponuje się z niezliczonymi potrawami.
Jak każde klasyczne danie, sos marinara ma długą i bogatą historię, która obejmuje oceany, stulecia i kraje. Choć dokładna data wynalezienia sosu marinara nie jest znana, jest mało prawdopodobne, że powstał on wcześniej niż w XVI wieku, ponieważ Hiszpanie sprowadzili pomidory do Europy dopiero w XVI wieku. Tam owoce ostatecznie stały się popularną i integralną częścią wielu włoskich przepisów, w tym ulubionego sosu marinara.
Pierwsze sosy marinara
irina2511 / Shutterstock
Uważa się, że miejscem urodzenia Marinary jest Neapol lub Sycylia. Trzeba przyznać, że Neapol to ważna część historii pizzy , bo to właśnie tam powstało pierwsze ciasto. Podobnie, choć podpłomyki istnieją od wieków, to dodatek pomidorów (i ostatecznie sosu marinara) tak naprawdę przekształcił podpłomyki w coś, co obecnie znamy jako pizzę. To, co uważa się za pierwszy przepis na sos pomidorowy (choć nie konkretnie na marinarę), pochodzi od neapolitańskiego autora książki kucharskiej z 1692 r., ale oba miasta południowych Włoch twierdzą, że marinara jest ich własnym.
Istnieje mnóstwo opowieści o pochodzeniu sosu marinara i jego nazwie. Słowo „marinara” pochodzi od słowa „marina”, włoskiego słowa oznaczającego marynarkę, i z grubsza można przetłumaczyć jako „styl marynarski”. Jest to kłopotliwe, ponieważ marinara zazwyczaj nie jest łączona z owocami morza ani nie zawiera żadnych składników z owoców morza. Mimo to w różnych historiach próbowano wyjaśnić, w jaki sposób sos trafił do żeglugi morskiej.
Niektórzy uważają, że marynarze i rybacy robili ten sos na swoich statkach podczas podróży. Jedna z wersji głosi nawet, że sos powstał podczas podróży Europejczyków z Ameryk, gdyż marynarze mieli na pokładzie wszystkie niezbędne składniki, choć żadne powszechnie dostępne źródła historyczne zdają się tego nie potwierdzać. Bardziej urocza historia głosi, że żony marynarzy widziały, jak ich mężowie dokują do łodzi i zaczynały przygotowywać sos na powitanie ich w domu, ponieważ marinara jest szybka w przygotowaniu i zawiera proste składniki.
Marinara wraca do Ameryki
Nitr / Shutterstock
Poza Włochami marinara ma wyjątkową historię wśród włoskich Amerykanów. Chociaż Europejczycy od wieków podróżowali do obu Ameryk i osiedlali się w nich, masowa emigracja z Włoch do Ameryki rozpoczęła się dopiero w XIX wieku. Miliony robotników i rolników mających nadzieję na dobrobyt przedostały się do Ameryki, przywożąc ze sobą sos marinara. Odwiedzając dziś włoską restaurację w USA, możesz usłyszeć, jak ktoś zamawia talerz spaghetti z sosem, ponieważ jest to popularna nazwa czerwonego sosu do makaronu w kuchni włosko-amerykańskiej.
Ci, którzy przybyli do Ameryki z Włoch, zaczęli wykształcić w sobie wyjątkowe nawyki związane z wydatkami i jedzeniem, ponieważ łatwiej było im sobie pozwolić na jedzenie. To z kolei z czasem przekształciło i dodało składniki do marinary. Na przykład sos boloński — pierwotnie niewiele więcej niż mięso mielone w sosie marinara — został wynaleziony gdzieś w XVIII wieku, ale prawdopodobnie nie zawierał takich kawałków mięsa, jakich oczekujemy dzisiaj. Dzięki wyższym zarobkom i większemu dostępowi do mięsa w Stanach włoscy imigranci nadali wegetariańskiemu sosowi marinara traktowanie miłośników mięsa, w wyniku czego powstał zasadniczo sos marinara i klopsiki podawane na spaghetti. Dzięki tej historii mamy teraz nowoczesne, klasyczne spaghetti i klopsiki, a danie, które jest może bardziej amerykańskie niż włoskie .
